ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΡΜΟΥ: ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΓΙΑ ΑΜΕΑ - φωτογραφικό ρεπορτάζ

"...Η Αθήνα είναι μια από τις γοητευτικότερες και ελκυστικότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, που συναρπάζει κάθε επισκέπτη όλες τις εποχές του χρόνου...." γράφει κάπου...


Και φυσικά συναρπάζει με τα χάλια της!!

Σήμερα, 21 Ιουνίου του 2011, περπάτησα την Πανόρμου, από τη Λεωφόρο Κηφησίας ως τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και τράβηξα μερικές φωτογραφίες.


Περπατήστε το δρόμο μαζί μου, μόνο που φανταστείτε κάτι... ότι δεν είμαστε πεζοί, αλλά είμαστε σε αναπηρικά αμαξίδια.


Ξεκινάμε...



Βρισκόμαστε στην Λ. Κηφισίας στο ύψος της Πανόρμου.
Αυτοκίνητο παρκαρισμένο επάνω στη διάβαση. Που είναι η αστυνομία να το γράψει? Απ' ότι βλέπω, δεξιά χωράμε να περάσουμε.Σημειώνω ότι έχει ράμπα.

Περάσαμε απέναντι.Έχει ράμπα να ανέβουμε, αλλά μετά...ουπς?... Πια πινακίδα με διπλά κολωνάκια,ακριβώς μετά τη ράμπα μας κλείνει το δρόμο.

Χωράμε? Όχι δεν χωράμε. Τοποθέτησα την τσάντα μου για να δείτε το χώρο που έχει να περάσουμε.Όχι δεν χωράμε.

Υποθέτουμε ότι ήρθε μια καλή νεράιδα και μας πέρασε από το πρώτο εμπόδιο. Συνεχίζουμε... Τί έχουμε έδω?

Τα λόγια είναι περιττά... Όμως δείτε το αστείο της υπόθεσης: Ενώ στην αρχή του πεζοδρομίου είχε ράμπα, στο τέλος δεν έχει!!

Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας... α τι βλέπω δεξιά? Ράμπα με 2 κολωνάκια στη μέση. Ουδέν σχόλιον!! Νομίζω χωράμε...

Όχι δεν μπορούμε να περάσουμε απέναντι σε αυτό το φανάρι. Έχει αυτοκίνητο παρκαρισμένο ακριβώς επάνω στη διάβαση.

Από 'δω δεν μπορούμε να περάσουμε... ΚΑΛΗ ΝΕΡΑΙΔΑΑΑΑΑ ΕΛΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΔΩ...

Η επόμενη είναι αξιοσημείωτη... Ένα χαντάκι χωρίς κανένα προστατευτικό γύρω του, ούτε κορδέλα, ούτε εργάτη, ούτε τρίγωνο...ΤΙΠΟΤΑ!!

Όχι ούτε σε αυτό το φανάρι δεν μπορούμε να περάσουμε απέναντι... Έχει αυτοκίνητο επάνω στη διάβαση.

ΚΑΛΗ ΝΕΡΑΙΔΑΑΑΑΑ ΕΛΑ ΠΑΛΙ!!!!

Δύσκολη αυτή η πλευρά... να περάσουμε απέναντι?...Όχι δεν μπορούμε. ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΗ ΔΙΑΒΑΣΗ.

Φτάσαμε Αλεξάνδρας... θα σας δείξω τη γωνία. Προσωπικά σε αυτό το σημείο έχω γλιστήσει 2 φορές σαν πεζή. Δεν το συζητάω καν να περάσουμε με αμαξίδια...

Παρακαλώ  τους υπεύθυνους, πριν αρχίσουν να επιρρίπτουν ευθύνες ο ένας στον άλλο,
1)να ζητήσουν μελέτη για τη διόρθωση αυτού του παρατράγουδου που υποτίθεται πως είναι πεζοδρόμιο
2)να το διορθώσουν
3) να γίνει σύντομα
4)να ΜΗΝ ΑΚΟΥΣΩ τη φράση "οικονομική κρίση", διότι δεν γίνετε μόνο να εισπράτετε. Υπάρχουν κάποιες ΣΟΒΑΡΕΣ ανάγκες των πολιτών, που δεν δικαιούστε να αγνοήσετε.


Πολίτες της Αθήνα, φωτογραφήστε κι εσείς τους δρόμους σας. Δεν υπάρχουν καλές νεράιδες. Εμείς όμως, μπορούμε να γίνουμε καλές νεράιδες ώστε να γίνει η πόλη μας μία πολιτισμένη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που θα σέβεται τα δικαιώματα ΟΛΩΝ των πολιτών της!!

5 Ιουνίου πριν χρόνια

Ήμουν μωρό 18 μηνών… κανονικά δεν θα έπρεπε να θυμάμαι τίποτα, αλλά θυμάμαι… μία σκηνή!! Όχι δεν μου το είπανε. Κανένας δεν θα μπορούσε να μου το περιγράψει όπως  το ένιωσα.

Ένα χέρι κρατούσε το δικό μου όσο περπατούσα και μια φωνή μου μίλαγε συνεχώς. Δεν θυμάμαι τι μου έλεγε. Η χροιά της όμως, ήταν γνώριμη και αγαπημένη. Είχα κάτι σαν αγωνία επειδή ήξερα ότι θα δω τη μητέρα μου.
Περπατούσαμε αρκετή ώρα. Έχω 2 εικόνες από το περπάτημα. Ένα κτίριο και κάτι θάμνους.
Έπειτα, εγώ και το χέρι που με κρατούσε, σταματήσαμε μπροστά από μία άσπρη φούστα. Η φούστα μου έκοψε το δρόμο. Τότε είδα δίπλα μου ένα ανδρικό γκρι παντελόνι. Ακολούθησε σιωπή. Υποθέτω μιλούσαν αλλά θυμάμαι μόνο σιωπή. Μετά, το χέρι μου, βρέθηκε να το κρατάει ένα άλλο χέρι και συνεχίσαμε να περπατάμε σε έναν ατελείωτο διάδρομο…


Χρόνια αναρωτιόμουν για αυτήν την ανάμνηση. Τι είχε συμβεί τότε και γιατί το θυμάμαι? Δεν θα έπρεπε να έχω ανάμνηση από εκείνη την ηλικία.
Αναλύοντας τις εικόνες  προσεκτικά και  με το μυαλό ενός ενήλικα, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα. Το κτίριο πρέπει να ήταν δημόσιο, ή νοσοκομείο.  Η άσπρη φούστα πιθανόν άνηκε σε μία νοσηλεύτρια. Μόνο με νοσοκομείο μπορώ να συνδέσω εκείνο το απόλυτα λευκό της χρώμα. Το γκρι παντελόνι μάλλον ήταν ο πατέρας μου, διότι η χροιά της φωνής που μου μιλούσε ήταν οικεία.

Έτσι λοιπόν πριν μερικά χρόνια ρώτησα τον πατέρα μου, αν ποτέ με πήγε σε νοσοκομείο να δω τη μαμά μου. Μου απάντησε…

«Ναι, σε πήγα, όταν γεννήθηκε η Σοφούλα. Δεν σε άφησαν να μπεις μέσα. Σε πρόσεχε μία νοσοκόμα. Γιατί ρωτάς? Αποκλείεται να το θυμάσαι. Ήσουν 1,5 ετών».

Κι όμως…

Και να λοιπόν γιατί το θυμόμουν!! Ήταν η πρώτη σημαντική στιγμή της ζωή μου. Τόσο δυνατή που έπρεπε να τη θυμάμαι. 5 Ιουνίου πριν χρόνια, Αθήνα, στο μαιευτήριο «Μητέρα», γεννήθηκε η αδελφή μου Σοφία!!

Από πού να αρχίσω  για να σας περιγράψω τη Σοφία…
 Πανέξυπνη, πολύ δυναμική με καρδιά ενός αγγέλου. Οργανωτική, υπεύθυνη και τίμια. Πρόθυμη να βοηθήσει τους πάντες χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Υποστηρίζει με «νύχια και με δόντια» τις απόψεις της, αλλά σέβεται τους συνομιλητές της και δεν κρατάει ποτέ κακία. Ειλικρινής μέχρι που αναρωτιέσαι αν σε προκαλεί (μου αρέσει πολύ αυτό το χαρακτηριστικό της). Σαν γυναίκα είναι πολύ όμορφη με δύο δυνατά σημεία. Το βλέμμα της και το περπάτημά της.
Είμαστε πολύ δεμένες και αυτό το δέσιμο ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Δεν θα αναφέρω  τη νύχτα που ξύπνησα 2:30 πμ  τρομαγμένη χωρίς λόγο και την πήρα τηλέφωνο να δω αν είναι καλά. Μου απάντησε ότι κάθεται «κουλουκιασμένη» στο κρεβάτι της και βλέπει θρίλερ τρόμου. Ουπς  το είπα?... Κάντε πως δεν το διαβάσατε…

Το τραγούδι μας είναι το «Ραγίζει απόψε η καρδιά» του Νίκου Παπάζογλου που μας θυμίζει μια νύχτα στην υπέροχη Κάρπαθο, όπου ζήσαμε 2 χρόνια. (ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΡΠΑΘΟ).Κάθε φορά που μία από τις δύο το ακούει, παίρνει την άλλη τηλέφωνο, ότι ώρα κι αν είναι. Με έχει ξυπνήσει και την έχω ξυπνήσει αμέτρητες φορές και χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό.

Μόνο ένας δικός σου άνθρωπος, θα σου τηλεφωνήσει χωρίς να νοιάζεται, αν θα σε ξυπνήσει ή αν θα σε ενοχλήσει, επειδή, η επιθυμία του να σου μιλήσει και να σου πει ότι σε θυμήθηκε ή ότι σε σκέφτεται, είναι μεγαλύτερη από οποιοδήποτε δισταγμό.

Σοφία μου, αδελφούλα μου,  σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου, σου εύχομαι να πραγματοποιηθούν όλα όσα θα σε κάνουν ευτυχισμένη και να επιλέγεις πάντα το δρόμο που θα σε οδηγήσει στην ευτυχία, επειδή σου  αξίζει. Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα!!    Σ’ΑΓΑΠΩ!!

υγ Σου στέλνω ένα μπουκέτο με τα αγαπημένα σου λουλούδια!!