5 Ιουνίου πριν χρόνια

Ήμουν μωρό 18 μηνών… κανονικά δεν θα έπρεπε να θυμάμαι τίποτα, αλλά θυμάμαι… μία σκηνή!! Όχι δεν μου το είπανε. Κανένας δεν θα μπορούσε να μου το περιγράψει όπως  το ένιωσα.

Ένα χέρι κρατούσε το δικό μου όσο περπατούσα και μια φωνή μου μίλαγε συνεχώς. Δεν θυμάμαι τι μου έλεγε. Η χροιά της όμως, ήταν γνώριμη και αγαπημένη. Είχα κάτι σαν αγωνία επειδή ήξερα ότι θα δω τη μητέρα μου.
Περπατούσαμε αρκετή ώρα. Έχω 2 εικόνες από το περπάτημα. Ένα κτίριο και κάτι θάμνους.
Έπειτα, εγώ και το χέρι που με κρατούσε, σταματήσαμε μπροστά από μία άσπρη φούστα. Η φούστα μου έκοψε το δρόμο. Τότε είδα δίπλα μου ένα ανδρικό γκρι παντελόνι. Ακολούθησε σιωπή. Υποθέτω μιλούσαν αλλά θυμάμαι μόνο σιωπή. Μετά, το χέρι μου, βρέθηκε να το κρατάει ένα άλλο χέρι και συνεχίσαμε να περπατάμε σε έναν ατελείωτο διάδρομο…


Χρόνια αναρωτιόμουν για αυτήν την ανάμνηση. Τι είχε συμβεί τότε και γιατί το θυμάμαι? Δεν θα έπρεπε να έχω ανάμνηση από εκείνη την ηλικία.
Αναλύοντας τις εικόνες  προσεκτικά και  με το μυαλό ενός ενήλικα, έβγαλα τα εξής συμπεράσματα. Το κτίριο πρέπει να ήταν δημόσιο, ή νοσοκομείο.  Η άσπρη φούστα πιθανόν άνηκε σε μία νοσηλεύτρια. Μόνο με νοσοκομείο μπορώ να συνδέσω εκείνο το απόλυτα λευκό της χρώμα. Το γκρι παντελόνι μάλλον ήταν ο πατέρας μου, διότι η χροιά της φωνής που μου μιλούσε ήταν οικεία.

Έτσι λοιπόν πριν μερικά χρόνια ρώτησα τον πατέρα μου, αν ποτέ με πήγε σε νοσοκομείο να δω τη μαμά μου. Μου απάντησε…

«Ναι, σε πήγα, όταν γεννήθηκε η Σοφούλα. Δεν σε άφησαν να μπεις μέσα. Σε πρόσεχε μία νοσοκόμα. Γιατί ρωτάς? Αποκλείεται να το θυμάσαι. Ήσουν 1,5 ετών».

Κι όμως…

Και να λοιπόν γιατί το θυμόμουν!! Ήταν η πρώτη σημαντική στιγμή της ζωή μου. Τόσο δυνατή που έπρεπε να τη θυμάμαι. 5 Ιουνίου πριν χρόνια, Αθήνα, στο μαιευτήριο «Μητέρα», γεννήθηκε η αδελφή μου Σοφία!!

Από πού να αρχίσω  για να σας περιγράψω τη Σοφία…
 Πανέξυπνη, πολύ δυναμική με καρδιά ενός αγγέλου. Οργανωτική, υπεύθυνη και τίμια. Πρόθυμη να βοηθήσει τους πάντες χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Υποστηρίζει με «νύχια και με δόντια» τις απόψεις της, αλλά σέβεται τους συνομιλητές της και δεν κρατάει ποτέ κακία. Ειλικρινής μέχρι που αναρωτιέσαι αν σε προκαλεί (μου αρέσει πολύ αυτό το χαρακτηριστικό της). Σαν γυναίκα είναι πολύ όμορφη με δύο δυνατά σημεία. Το βλέμμα της και το περπάτημά της.
Είμαστε πολύ δεμένες και αυτό το δέσιμο ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Δεν θα αναφέρω  τη νύχτα που ξύπνησα 2:30 πμ  τρομαγμένη χωρίς λόγο και την πήρα τηλέφωνο να δω αν είναι καλά. Μου απάντησε ότι κάθεται «κουλουκιασμένη» στο κρεβάτι της και βλέπει θρίλερ τρόμου. Ουπς  το είπα?... Κάντε πως δεν το διαβάσατε…

Το τραγούδι μας είναι το «Ραγίζει απόψε η καρδιά» του Νίκου Παπάζογλου που μας θυμίζει μια νύχτα στην υπέροχη Κάρπαθο, όπου ζήσαμε 2 χρόνια. (ΑΓΑΠΑΜΕ ΚΑΡΠΑΘΟ).Κάθε φορά που μία από τις δύο το ακούει, παίρνει την άλλη τηλέφωνο, ότι ώρα κι αν είναι. Με έχει ξυπνήσει και την έχω ξυπνήσει αμέτρητες φορές και χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό.

Μόνο ένας δικός σου άνθρωπος, θα σου τηλεφωνήσει χωρίς να νοιάζεται, αν θα σε ξυπνήσει ή αν θα σε ενοχλήσει, επειδή, η επιθυμία του να σου μιλήσει και να σου πει ότι σε θυμήθηκε ή ότι σε σκέφτεται, είναι μεγαλύτερη από οποιοδήποτε δισταγμό.

Σοφία μου, αδελφούλα μου,  σήμερα που είναι τα γενέθλιά σου, σου εύχομαι να πραγματοποιηθούν όλα όσα θα σε κάνουν ευτυχισμένη και να επιλέγεις πάντα το δρόμο που θα σε οδηγήσει στην ευτυχία, επειδή σου  αξίζει. Χρόνια Πολλά και ευτυχισμένα!!    Σ’ΑΓΑΠΩ!!

υγ Σου στέλνω ένα μπουκέτο με τα αγαπημένα σου λουλούδια!!